Pog mo thon' *

• Υπό φυσιολογικές συνθήκες, το ματς Γαλλία-Ιταλία, την ερχόμενη Τρίτη στην Ζυρίχη, θα ήταν ντέρμπυ γοήτρου με έπαθλο την πρώτη θέση τού τρίτου ομίλου στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου. Κοινώς, τρίχες. Οι δυο "γαλάζιοι" τής Ευρώπης δεν μας έχουν συνηθίσει σε αδιάφορες αναμετρήσεις. Κι αφού απέφυγαν επιμελώς να σοβαρευθούν στα πρώτα παιχνίδια τού τουρνουά, ετοιμάζονται τώρα για τον υπέρ πάντων αγώνα. Δεν είναι απλώς το ματς τής χρονιάς, είναι κάτι περισσότερο: στον μεταξύ τους τελικό τού Μουντιάλ, το 2006 στην Γερμανία, υπήρχε αρκετή δόξα και για τους δύο - άλλωστε, η Γαλλία έχασε τότε το Κύπελλο για ένα εκατοστό τού μέτρου (ακριβώς τόσο χαμηλότερα έπρεπε να εκτελέσει το πέναλτυ ο Trezeguet, ώστε να βρει η μπάλα δίχτυα κι όχι την οριζόντια δοκό...). Εδώ τα πράγματα θυμίζουν μονομαχία πιστολάδων στο Φαρ Ουέστ: ή κερδίζεις, καβαλάς τ' άλογό σου και τραβάς την ανηφόρα ως το τέλος τού δρόμου, ή χάνεις, σε χώνουν σε μια κάσα και σε στέλνουν πίσω στα πάτρια, μαζί με Ελβετία, Ελλάδα και τα συναφή λιμά τής ευρωμπάλας... Τι σημασία έχει αν οι "πετεινοί" έχουν για προπονητή έναν ερασιτέχνη αστρολόγο, τερματοφύλακα τον Νικοπολίδη τής Γαλλίας και μέσο όρο ηλικίας τα... εννιάμερα; Ή αν οι azzuri κατεβαίνουν χωρίς Totti, δίχως επιθετικό τής προκοπής και οι αμυντικοί τους πέφτουν σαν τις κατσαρίδες σε περιοχή ψεκασμένη με Aroxol; Την Τρίτη θα φάνε ο ένας τις σάρκες τού αλλουνού - δεν υπάρχει παράταση, δεν υπάρχουν πέναλτυ, η ισοπαλία ευνοεί τους... Ρουμάνους. Ενενήντα λεπτά δράματος, ο θάνατός σου η ζωή μου, στην σκηνή ανεβαίνουν οι πρωταγωνιστές που γέμισαν αμέτρητα σαββατιάτικα και κυριακάτικα απογεύματα κι ευρωπαϊκές βραδιές μέσα στην δεκαετία. Υπάρχει μια σελίδα στο Βιβλίο τής Ιστορίας τού Ποδοσφαίρου φυλαγμένη γι' αυτό το ματς, το φτιαγμένο για ήρωες.

• "Ένα παιχνίδι χάσαμε κι έπεσαν να μας φάνε", έλεγαν οι διεθνείς μετά την ήττα από την Σουηδία. Τώρα που τελείωσε και το ματς με την Ρωσία, που φέρνει την εθνική πρώτη σε γκολ-bloopers που δέχεται στην διοργάνωση, η δήλωση αυτή αναμένεται να διασκευασθεί περίπου έτσι: "Τα έχει αυτά το ποδόσφαιρο. Μην μας πυροβολείτε, και μην ξεχνάτε τι πετύχαμε το 2004...". Τώρα λοιπόν που η πρωταθλήτρια Ευρώπης επέστρεψε στην μιζέρια που όλοι αγαπήσαμε, ποιος θ' απολογηθεί για την αποκαρδιωτική εικόνα της, ιδίως στο πρώτο παιχνίδι; Πώς είναι δυνατόν μια ομάδα που διατηρεί τον ίδιο κορμό την τελευταία πενταετία να μην ξέρει πώς να προωθήσει την μπάλα στην αντίπαλη περιοχή; Οι απαντήσεις βρίσκονται, πιστεύω, στα προκριματικά τού Μουντιάλ 2006. Στους αγώνες αυτούς ο, ήδη εστεμμένος, κόουτς Όθων προσπάθησε να πάει την ομάδα ένα βήμα πιο κάτω - κι η αλήθεια είναι πως η εθνική έπαιξε καλό ποδόσφαιρο, καλύτερο απ' αυτό που της έφερε την ευρωκούπα, κι έμεινε εκτός Παγκοσμίου Κυπέλλου στις λεπτομέρειες, κι από απροσεξία. Αλλά έμεινε εκτός. Κι αντί να συνεχίσει να χτίζει στα θεμέλια αυτής της περιόδου, ο προπονητής, που προφανώς γούσταρε τα μεγαλεία τού 2004 και την λατρεία τού κόσμου όσο κανείς, επανέφερε την επιτυχημένη, ξαναζεσταμένη συνταγή. Προκριθήκαμε στα τελικά, κι ετοιμαστήκαμε να καταστρέψουμε το παιχνίδι των αντιπάλων και τα ποδοσφαιρικά βράδια τής Ευρώπης, αντί να δουλέψουμε πάνω στο πώς θα κρατήσουμε αποτελεσματικά την μπάλα στο κέντρο, πώς θα βγούμε στην επίθεση ή στην αντεπίθεση, πώς θα τροφοδοτήσουμε σωστά τους επιθετικούς για τις έτσι κι αλλιώς λίγες ευκαιρίες που θα δίνονταν... Η εθνική αποκλείεται από την συνέχεια τού Euro επειδή, εκτός των άλλων, ο βασιλεύς Otto δεν πίστεψε στις επιθετικές αρετές τής ομάδας, επέμεινε μέχρι βλακείας στον Χαριστέα, άφησε Τοροσίδη και Σεϊταρίδη μόνους απέναντι στα αντίπαλα δίδυμα στις πτέρυγες με αποτέλεσμα να απειλεί μόνο στον άξονα, πανικοβλήθηκε στο 1-0 των Σουηδών κι άνοιξε στην άμυνα την μαύρη τρύπα που έφερε το 2-0 - κι έπρεπε να μυρίσει και τα νύχια του για τον Νικοπολίδη, που έχασε κρίση και ψυχραιμία στο κρισιμότερο σημείο της χρονιάς... Μα, κυρίως, ευθύνεται γιατί πίστεψε ότι θα τους πιάσει πάλι όλους κορόιδα, με την μέθοδο τής Λισσαβώνας. Νισάφι, herr Rehhagel. Νισάφι.

• "Δεν πέφτει εύκολα ο Τοροσίδης... Αν έπεφτε τώρα, θα 'παιρνε και φάουλ και κάρτα από τον αντίπαλό του...". Τι άλλο να περιμένει κανείς από τον άνθρωπο που κρατούσε το γραφείο Τύπου τού Ολυμπιακού στα πρώτα χρόνια τής αυτοκρατορίας Κόκκαλη; Μην τον αδικούμε όμως. Τώρα που έπεσε απ' τον έβδομο ουρανό, ο εθνικός σχολιαστής και τα λοιπά παπαγαλάκια θα πρέπει να ετοιμάσουν σιγά σιγά τις κωλοτούμπες τους...

• Κατά τα λοιπά, με 2,5 γκολ μ.ό. στο ματς, το τουρνουά τα πηγαίνει μια χαρά. Το θέαμα βελτιώθηκε αισθητά, όταν οι παίκτες συνήθισαν την αερόμπαλα που σχεδιάστηκε ειδικά για την διοργάνωση, κι όταν στένεψαν τα περιθώρια για πρόκριση, ιδίως για κάποιους από τους "μεγάλους". Ο "Αλέκος που έγινε Αλέξανδρος" Θεοφιλόπουλος δίνει το γνωστό ρεσιτάλ τηλεοπτικής καταστροφής μεγάλων αγώνων (δεν του 'χει ξεφύγει κανένα ντέρμπυ τού "ομίλου τού θανάτου", όπως έχει χαρακτηριστεί άπαξ πριν το τουρνουά και μερικές χιλιάδες φορές από τον Αλέκο σε δύο ματς...), εμφανίζεται δε μέρα παρά μέρα σε μετάδοση, μην τυχόν και πάθεις κανένα στερητικό... Τσώχος και Βερνίκος κάνουν ό,τι μπορούν για να φθάσουν το μεγαλείο του. Ειδικά από τον εθνικό σχολιαστή ακούσαμε 2.786 επικλήσεις στην θεά τύχη, 722 ξόρκια, καμιά δεκαριά θεωρίες συνωμοσίας γύρω απ' το πώς μας παίζουν οι διαιτητές, και φυσικά το αμίμητο: "Μην αγανακτείτε Έλληνες, δεν γίναμε απ' τη μια μέρα στην άλλη Βραζιλία...". Αγωνιστικά, τέσσερις πρόθυμες και ανυπόμονες ομάδες (Πορτογαλία, Κροατία, Ολλανδία, Ισπανία) έσπευσαν να καπαρώσουν τις πρώτες θέσεις στους ομίλους - αλλά, βέβαια, τα νοκ άουτ είναι μια άλλη ιστορία. Για όσους γουστάρουν να ποντάρουν λίγα φράγκα δίχως να τους νοιάζει που θα τα χάσουν, προτείνω πορεία ως το τέλος τής ομάδας που θα επιβιώσει από την τιτανομαχία Γαλλίας-Ιταλίας. Κι ένα ανοικτό στοίχημα, για όποιον δέχεται την πρόκληση: η Ολλανδία δεν θα πάρει την κούπα, όσα γκολ κι αν φορτώσει στις αντιπάλους της.
  

Ο Δαίμων

Υ.Γ.1: Το πρόβλημα με το να ασχολείσαι με τις δηλώσεις των ολιγίστων, έστω κι αν υπήρξαν πρωθυπουργοί, είναι ότι κινδυνεύεις να πέσεις στο επίπεδό τους - όσο μπόι κι αν περιφέρεις ανά την επικράτεια.

Υ.Γ.2: Έγραφε στις 8 τρέχοντος, στην Καθημερινή, ο Χρήστος Γιανναράς: "Κάπου πρέπει... να αποτυπωθεί επώνυμα η αυτουργία τής συλλογικής ντροπής, του κατεξευτελισμού μας των Ελλήνων. Με την απαλλακτική προσθήκη πως δεν γινόταν αλλιώς. Η αίσθηση τού ιερού έχει χαθεί, σπιθαμιαίοι διαχειρίζονται τα πανανθρώπινου δέους αρχαία ίχνη του. (...) Βλέποντας το καινούργιο μουσειακό απόκτημα τής πρωτεύουσας (σ.σ.: το νέο μουσείο τής Ακροπόλεως) μπορεί ο υποψιασμένος να καταλάβει πολλά: Γιατί, λ.χ., σε αυτή τη χώρα οι "Αριστεροί" καίνε φασιστικότατα τις κάλπες τής καθολικής φοιτητικής ψηφοφορίας, γιατί τα κοινά τα διαχειρίζονται μόνο ανίκανοι και ανυπόληπτοι, γιατί είναι αυτονόητο ο εφοριακός να χρηματίζεται, ο εργολήπτης να κλέβει, ο δημόσιος λειτουργός να εκβιάζει, το σχολειό να έχει διαλυθεί, η διπλωματία να σωρεύει ντροπές στη χώρα..." Χωρίς σχόλιο (όχι, κύριε Σημίτη, δεν νομίζω ότι αναφερόταν στο μπόι σας τό "σπιθαμιαίοι"...).

Υ.Γ.3: Οι Ιρλανδοί πρέπει να είναι ο πιο έξυπνος λαός στην Ευρώπη. Πώς να εξηγηθεί διαφορετικά το γεγονός, ότι μόνη η κυβέρνησή τους τούς εμπιστεύθηκε, μέσω δημοψηφίσματος, την απόφαση αποδοχής ή απόρριψης τής συνθήκης τής Λισσαβώνος; Το εντυπωσιακώτερο στοιχείο, πάντως, στις δημοσκοπήσεις που προηγήθηκαν του ιρλανδικού "όχι" ήταν πως, όσοι από τους ερωτηθέντες δεν κατανοούσαν την συνθήκη, δήλωναν πως προτιμούσαν να την καταψηφίσουν απ' το να απόσχουν! Ό,τι ακριβώς γίνεται κι εδώ, δηλαδή... Κατά τα λοιπά, τα περαστικά μου στους Ευρωλάγνους - εντός κι εκτός Ψωροκώσταινας.

*Δημώδης έκφραση τής κελτικής, εφάμιλλη τού αγγλοσαξωνικού "kiss my ass". Συνοψίζει με γλαφυρότητα την ιρλανδική άποψη για την συνθήκη τής Λισσαβώνος, όπως εκφράσθηκε στο πρόσφατο δημοψήφισμα._